Życie jest wstęgą przeplatającą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, a człowiek doświadcza w swoim życiu miłości przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Zwykle pod koniec życia, seniorzy robią szczególny bilans – zastanawiają się kogo obdarzyli miłością i od kogo sami ją naprawdę otrzymali. Obdarowywanie uczuciami i ich przyjmowanie stają się najważniejsze. Kiedy człowiek ma poczucie, że kocha i jest kochany, osiąga szczęście niezależnie od pojawiających się problemów i słabnącego zdrowia.
Bolesne odloty
Niezależnie od tego jak bliskie są więzy rodzinne, dzieci są jak goście. Przez kilkanaście lat mieszkają z rodzicami, a następnie wyfruwają z gniazda. Nie można mieć do nich pretensji o to, że chcą żyć własnym życiem. Wręcz przeciwnie, czasem warto im pomóc opuścić bezpieczny azyl. Zdarza się jednak tak, że kiedy dzieci opuszczają dom, znika z niego śmiech, radość i poczucie szczęścia. Psychologia określa ten stan syndromem pustego gniazda. Dzieje się tak w przypadku, gdy rodzice koncentrują swoją uwagę i uczucia jedynie na dziecku, zapominając o współmałżonku i pielęgnowaniu łączącej ich relacji, przyjaźni i pasjach. Stan psychiczny obojga lub jednego z rodziców (najczęściej matki) gwałtownie się pogarsza i zabija radość życia. Rodzice obawiają się, że przestaną być dla dzieci ważni. A przecież dzieci, a później wnuki to nowe pokolenia, które mają inne spojrzenie na świat, inne zainteresowania, potrzeby i marzenia niż ich przodkowie. Ta odrębność często bywa powodem nieporozumień i konfliktów. Każdy człowiek żyje w swoim świecie, dlatego czasem tak trudno otworzyć się na drugą osobę, nawet najbliższą. Warto się jednak o to postarać, gdyż dobre relacje z dziećmi i wnukami są jednym z warunków szczęścia i podstawą, na której można zbudować spełnione życie i satysfakcjonującą starość.
Sprawdzone sposoby na dobre relacje z dziećmi i wnukami
- Szanuj decyzje bliskich, nawet w przypadku odmiennego zdania. Nie należy wtrącać się w życie dzieci i wnuków, ponieważ mają oni prawo do własnych wyborów, a nawet do popełniania błędów. Nikt nie lubi wywierania presji, kontroli i żądania wyjaśnień. Nie róbmy zatem naszym dzieciom i wnukom tego, czego sami byśmy również nie zaakceptowali. Zdecydowanie skuteczniejszym działaniem jest dawanie dobrego przykładu i dyskretne wskazywanie właściwego kierunku, bez wywierania nacisku.
- Każdy senior pragnie regularnych, ciepłych kontaktów z bliskimi – to naturalne. Młodzi też tego pragną, tyle, że ich czas płynie szybciej, co sprawia, że trudno sprostać tym oczekiwaniom. Dobrze, aby seniorzy wiedzieli, że niespełnione oczekiwania zawsze wiążą się z frustracją. Warto zatem otwarcie mówić o swoich pragnieniach i potrzebach, nie mając jednak żadnych konkretnych oczekiwań co do ilości telefonów, wizyt, podziękowań i wyrazów szacunku.
- Proś o pomoc otwarcie, nie oczekuj, że bliscy domyślą się czego potrzebujesz. Jeżeli spokojnie wyrazisz swoje konkretne potrzeby, dzieci i wnuki mają szanse je zaspokoić.
- Okaż bliskim wdzięczność za to, że są, kochają i wspomagają – niech wiedzą, że są radością i nadzieją, a nie koniecznością czy rozczarowaniem.
- Nie zapominaj o ważnych datach. Zapisane w kalendarzu przypomną, aby złożyć życzenia we właściwym czasie.
- Utrzymuj regularny kontakt – dzwoń, pisz SMSy, maile. Rozmowy telefoniczne nie zastąpią bezpośredniej relacji, ale pozwalają utrzymywać regularne kontakty nawet, jeśli bliscy są zapracowani. Odwiedzaj dzieci i wnuki, ale z umiarkowaną częstotliwością i po zapowiedzeniu.
- Dawaj wsparcie! Obojętnie w jakim wieku są dzieci lub wnuki, zawsze potrzebują psychicznej podpory. Poczucie towarzyszącej im miłości, mądrości i zrozumienia rodziców pomaga im osiągać sukcesy i niesie ich przez życie.
Jak skutecznie wyrażać emocje?
Mów o swoich radościach, drobnych zwycięstwach i przyjemnościach dnia codziennego. Nie zatrzymuj w sobie trudnych emocji – smutku, rozczarowania, gniewu i lęku. Bolesne uczucia najlepiej wyrażać stosując zasadę „słodkiego cukierka i gorzkiej pigułki”, czyli przeplatać negatywne informacje zwrotne z pozytywnymi. Istotne jest to, aby wskazywać na czyny, czyli ewentualne raniące zachowania, a nie np. na cechy charakteru, bo w przeciwieństwie do charakteru, zachowanie zawsze można zmienić.
Nie wstydź się okazywać miłości do najbliższych czynami – przytuleniem, pogłaskaniem, pocałunkiem. Jeśli pozwala na to sytuacja życiowa i zdrowotna, zrób od czasu do czasu jakiś drobny gest np. przypilnuj wnuki, upiecz ciasto, zaproś na domowy obiad lub przynieś drobny prezent.
