Ona – przy każdej okazji chętnie wraca wspomnieniami do młodości, a nawet dzieciństwa. Może dlatego, że szybko została sierotą. Na zdjęciach widać smukłą, uśmiechniętą dziewczynę o długich, falowanych włosach. Zawsze na obcasach. Dziś pani Zenia nie wychodzi z domu z powodu poważnych problemów z kręgosłupem. Jest bardzo towarzyska, więc dużą część dnia spędza w drzwiach swojego mieszkania na rozmowach z sąsiadami. Uwielbia listonoszy i kurierów J Czas zdeformował jej ciało, ale nie zabrał wspomnień, uśmiechu i optymizmu.

On – prawdziwy pan domu! Codziennie rano wychodzi na zakupy do pobliskiego sklepiku. Czasem ma w ręku listę zakupów, którą robi mu Zenia. Czasem idzie na spontan i wtedy zawsze wraca z kwiatkiem dla żony. Prawie nic nie słyszy, ale nie przeszkadza mu to w utrzymywaniu kontaktów towarzyskich z sąsiadami. Komunikuje się głównie uśmiechem. Ostatnio brakuje mu sił, kilka razy trafił do szpitala. Wtedy zakupy przejmują sąsiedzi, a Zenia traci uśmiech.

Oni – są po osiemdziesiątce. To wyjątkowe małżeństwo. Wciąż bardzo się kochają, emanują uśmiechem i życzliwością. Nie mogli mieć dzieci, więc muszą polegać na dalekich krewnych i sąsiadach, których zjednali sobie życzliwością i niewyczerpanym optymizmem. Ich potrzeby są ogromne – od tych socjalnych, po emocjonalne. W tym wieku nie można liczyć na sąsiada, który zapuka lub nie. Potrzebują kogoś, kto zrobi zakupy, naprawi cieknący kran, pojedzie z Bernardem do przychodni. Pozornie zwykłe proste sprawy.

Trudna przeszłość.

Waldek miał poważny kłopot z alkoholem, podobnie jak jego rodzice, rodzeństwo i żona. Byli bezdzietną, ale zgodną parą pogrążoną w nałogu. Skutecznie zniechęcili do siebie wszystkich krewnych. Żona Waldka zmarła w zeszłym roku. Wtedy coś w nim pękło. Nie ostawił alkoholu, ale pił rzadziej. Miesiąc temu trafił do szpitala. Diagnoza – rak krtani. Można by łatwo zamknąć temat stwierdzeniem „sam sobie taki los zgotował”, ale to nie jest takie proste. Każdy kto zna Waldka wie, że w gruncie rzeczy to bardzo wrażliwy i dobry człowiek, który nie miał zbyt wielkich szans wyjść na ludzi z takiego środowiska. Nigdy nie chciał być dla nikogo problemem i zawsze pamiętał o swoim jedynym chrześniaku. To syn siostry, któremu udało się przerwać błędne koło i założyć normalną, szczęśliwą rodzinę.

Co dalej?

Szpital nie chce już trzymać Waldka – zakończono leczenie. Chcą go jak najszybciej wypisać w stanie leżącym i wymagającym całodobowej opieki i podawania lekarstw. Jest z tym pewien problem, bo siostra wskazana do kontaktu w szpitalu rzadko jest dostępna – pije. Jak tylko się pojawi z rzeczami brata Waldek odzyska klucze do swojego mieszkania, ale na pewno nie może liczyć na pomoc. Będzie tam sam. Siostrzeniec chciałby pomoc, ale jak? Pracuje i utrzymuje swoją rodzinę, która nie bardzo rozumie dlaczego mieliby pokrywać koszty opieki nad krewnym. Może uda się znaleźć hospicjum. Waldek wolałby być we własnym mieszkaniu, ale potrzebuje opieki.

Kiedyś miała szczęśliwe małżeństwo i dwie córki. Zawsze była przedsiębiorcza, zdyscyplinowana i zdecydowana. Przeżyła nowotwór i wycieńczające leczenie onkologiczne. Na duchu podtrzymywał ją mąż, a potem uratowała ją konsekwencja w zdrowym stylu życia. Do dziś spożywa posiłki zawsze o tej samej porze, w niewielkich ilościach i pije dużo wody.   

Teraz obie córki mieszkają w Stanach. Najpierw wyemigrowała starsza (jeszcze w PRLu). Wyjechała z rodziną, zabierając ukochane wnuki pani Jadwigi. Potem odwiedziła ją młodsza siostra i też tam została. Nie założyła swojej rodziny, ale świetnie odnalazła się w amerykańskich realiach. Pani Jadwiga jest w Polsce zupełnie sama i nie lubi towarzystwa. Mąż zmarł 8 lat temu. Córki próbowały zaaklimatyzować ją u siebie, ale pani Jadwiga nie potrafiła tam żyć. Nie umie zostawić grobu męża, jest przywiązana do swoich ciasnych czterech kątów i zbyt bardzo lubi oddychać polskim powietrzem.

W zeszłym roku przewróciła się we własnej kuchni i złamała kość udową. Po wyjściu ze szpitala córki umieściły ją w domu opieki, ale ta forma się nie sprawdziła. Jadwiga zażądała wolności we własnym domu, gdzie jest zupełnie sama. Potrzebuje pomocy w zakupach, pracach domowych, kąpielach i przygotowaniu jedzenia. Potrzebuje też towarzystwa, bo inaczej nie zje nawet tego, co jest przygotowane. 

Ma syna, którego wychowała samotnie. Jest singlem przed czterdziestką, który wciąż jeszcze się nie wyszumiał. Dużo podróżuje po świecie, ma liczne pasje i zajęcia. Mieszka w innym mieście i rzadko wpada do domu rodzinnego. Właściwie można powiedzieć, że omija go szerokim łukiem. Podobno ma jakieś zranienia z dzieciństwa i żal do matki, że dorastał bez ojca. Krystyna dzielnie sobie z tym radzi. Do niedawna pełną parą korzystała z uroków życia na emeryturze. Była bardzo aktywna. Większość czasu spędzała na spacerach z psem i spotkaniach ze znajomymi. Lubiła grywać w karty w gronie seniorów.

Wiosną miała wylew i jest prawostronnie sparaliżowana. Ma duże kłopoty z mówieniem i poruszaniem. Nie wychodzi sama z domu i właściwie wymaga całodobowej opieki. Nie pozbyła się też swojego czworonogiego przyjaciela Bromka. On też ma swoje potrzeby. To dom, do którego wchodzi się z trudem, a smutek pozostaje na długo po wizycie. Krystyna potrzebuje rehabilitacji i stałej opieki. Nigdy nie była bogata, więc domy opieki odpadają.

Kocha swoją dziewięćdziesięcioletnią mamę do szaleństwa. Trudno jej się dziwić. Przez całe swoje trudne i biedne dzieciństwo mogła liczyć tylko na nią. Widziała jak bardzo się dla niej stara. Jej matka wiele razy mogła pójść na skróty i ułożyć sobie życie z jakimś mężczyzną, udzielać się towarzysko, ale ona wolała przekazać swojej córce wiarę. Zawsze były dla siebie przyjaciółkami. Staruszka pochodzi z tzw. długowiecznej rodziny i długo była w świetnej formie, ale czasu nie da się zatrzymać ani oszukać. Miesiąc temu mama Joanny przeszła dwa udary. To był szok dla całej rodziny. Babcia, która do niedawna gotowała zupki i czekała w oknie na domowników, została nagle wypisana ze szpitala w stanie leżącym, praktycznie bez kontaktu. Domownicy są bezradni – nie potrafią zajmować się osobą leżąca. Próbują się organizować, ale potrzebują przynajmniej szkolenia w zakresie podstawowej pielęgnacji. Niestety szpital nie daje przy wypisie żadnych wskazówek, pomagają wolontariusze z PCOD.